خانه روشن بی نور

یک زمانی برای خودمان برو و بیایی داشتیم، حیاط وبلاگمان پر از خنده و شادی بود بوی یاس و گلاب توی حیاط پیچیده بود. هر که می آمد حرفی می زد لبخندی می زد و می رفت.

اما الان خانه مان بی نور شده نه از آن بوی خوش خبری است نه از لبخند ها و اشک و نه برو بیای دیروز انگارفراموش شده.

انگار یکی چراغ های خانه را خاموش کرده. در را پشت سرش بسته و همراه دیگران قدم زنان و خنده کنان از این خانه دور شده است. آن خنده ها و قدم ها از این خانه دور شده.

این تاریک نامه ی این خانه مظلوم است!

**این یک مطلب نیست**

اولش باد آروم می وزید ،‏

مارمولک ها نرم به پرواز در اومدن ...

باد بی رحم شد ،‏

شدت گرفت ،‏

طوفان شد ....

و هر کدام از مارمولک ها را به گوشه ای پرتاب کرد ....

و حالا مارمولک ها تنها شده اند ....

ای باد بی رحم ...