تو با منی هر جا برم...

آمدم بگویم اینجا را یادم نرفته...

اینجا و تمام خاطراتش و تمام لحظاتی که برای مطلب گذاشتن چانه می زدیم... برای نظر گذاشتن می دویدیم... برای خواندن نظرات یادداشت هایمان با هم بحث می کردیم...

و در نهایت سکوی پرشی شد برای وبلاگ نویسی هر کداممان...

اینجا که همه ی کودکی های ما را در بر گرفته... همه ی بهترین های زندگیمان را در خودش فرو خورده و حفظ کرده...

اینجا که در آن ما هنوز 14 ساله ایم... هنوز هر کداممان یک مارمولکیم و عضو یک گروه سه نفره...

اینجا ما هنوز از هم جدا نشده ایم و نمی دانیم چه در پیش داریم...

.

.

.

اینجا خیلی وسعت دارد. خیلی حرف دارد

و هیچ کدام هیچ یک از اینها را یادمان نرفته...

پ.ن: از طرف مارمولک بزرگه! ؛)

+ دیگر برای نوشتن پیر شده ام... پیر و فرتوت و کهنه... :(