آن چه در گذر سال ها بر ما گذشت.....!

انگار همین چند روز پیش بود ... ( چه جمله مزخرف و تکراری ای )

جلوی در مدرسه خانمی جوان و خوش رو که روسری آبی گلداری سرش کرده بود و قد بلند هم بود ایستاده بود و یک جور هایی داشت بچه ها را بدرقه می کرد و به همه هم عید را تبریک می گفت و هم خداحافظی می کرد .

من هم مثل همیشه جزو آخرین نفر ها داشتم از در مدرسه می رفتم بیرون و عجله داشتم چون راننده سرویسم قرار بود مثل همیشه با اون صدا و دست لرزانش سرم غرولند کنه و بگه دیگه دنبالت نمی یام !

و در ادامه شروع می کنه: پول خوب که نمی دید! ماشینو رو هم که کثیف می کنید! دیر هم که می آیید !بابا من یک سرویس دیگه هم دارم!....

می خواستم منم مثل همه ی بچه ها عادی و معمولی با معلم کتابخانه مهربان دم در ایستاده بود خداحافظی کنم ولی نشد آخه هم من اونو می شناختم هم اون منو می شناخت !

. . .

داشتم با معلم کتابخانه ی دبستان که هنوز هم خوب نمی شناختمش صحبت می کردم !

از اولش هم به خاطر اخلاق خوبش و اینکه زود با آدم گرم می گیره باهاش دوست شدم !!!

من که هنوز اولی بودم ! بلد نبودم کتاب بخوانم ! ولی خب تقریبا بلد بودم !!!!!

داشتم با اون سن کم و مخ فندقی ام زبون می ریختم و به اون خال خوشگل بغل لبش زل زده بودم و وراجی می کردم !!!!!

اون هم مثلا گوش می داد ولی تمام مدت داشت روسری آبی نخی گلدارش را هی صاف و صوف می کرد .

وقتی صحبتام یا بهتر بگم وراجیام داشت تموم می شد لب باز کرد و گفت : عید که فقط دو هفته است!!! ناراحت نباش دو هفته دیگه دوباره می یای !

اینو که گفت بد جوری زد تو ذوقم !

انگار یک پارچ آب سر ریختن روم !!!

سرم را بالا گرفتم تا با اون قد کوتاهم و قند بلند او صورتش را نگاه کنم ببینم دماغش در چه وضعی است ؟؟؟؟

با خودم گفتم حتما دروغ می گه می خواد ردّم کنه و یه جورایی بگه برو پی کارت بچه !

ولی هرچی منتظر موندم و به دماغش زل زدم بلند که نشد هیچ ، کوتاه هم نشد !!!